Lineke en ik slenteren over de Swapmeet van 7 oktober jl. en komen zo bij het kraampje waar Bert uit Epe achter staat. We maken een praatje en Bert zegt: ”Heb jij belang bij die leren jas?” Hij wijst naar een lange zwarte leren jas die een paar meter achter hem hangt, aan het bord van de YMCA. Janny die samen met de nestor achter het kraampje ernaast staat zegt: “Ja Koos, neem alsjeblieft mee!” Bert: “Hij ruikt wel een beetje…”
De jas hangt zo achteraf omdat bezoekers van de swapmeet terug deinsden als ze de jas tot op ongeveer drie meter waren genaderd. Sommigen dachten dat ze een onzichtbare stoeptegel in de giechel gesmeten kregen, maar nee, het was gewoon een jas. Het leek de standhouders daarom beter om de jas, die de omzet behoorlijk verstoorde, een paar meter naar achteren te hangen.
Ik vertel Bert dat ik al een prachtige halflange bruine leren heb en dus eigenlijk niet nog een jas nodig heb. Maar Bert dringt verder aan, dus ik pas de jas en wat blijkt, de mouwen zijn lang genoeg. Ik krijg de jas van Bert cadeau. Top! Lineke moppert nog wat in de trant van “Heb je nog niet genoeg jassen”, “De zolder hangt vol met jassen” en allerlei varianten daarop. Het heeft geen effect. Wel beloof ik extra lekker te zullen koken, die avond.
Thuis gekomen hang ik de jas buiten op, beschut tegen de regen, naast de schuifpui. De jas stinkt enorm, maar ik heb goede hoop. Janny had me wel gewaarschuwd dat ik de lucht er niet goed uit zou krijgen.
Zelfs in huis is het alsof je de jas nog ruikt, het ding meurt dwars door de schuifpui! Zeldzaam. Weken verstrijken. Weken worden maanden. Af en toe, als ik buiten ben, loop ik naar de jas. Na verloop van tijd is de jas tot op anderhalve meter benaderbaar. Die afstand wordt eigenlijk niet minder. Lineke zegt dat ze nog een spuitbus heeft tegen luchtjes in jassen, maar volgens mij zijn hier zwaardere middelen nodig. Remmenreiniger of zo. Maar goed, ze behandelt de jas en ik hang hem weer buiten op.
Nou moeten jullie weten dat er in de tuin van onze achterbuurman ransuilen zitten. En alhoewel ze in het begin wat onrustig werden van de jas, bleven ze toch. Persoonlijk denk ik dat ze de lucht niet te harden vinden, maar blijven ze vanwege de fijne garagerock die ik draai. Het kan verbeelding zijn, maar ik meen zelfs dat ze bij veel nummers een ietwat zitten te swingen op hun takken. Ik ben er dan ook van overtuigd dat de evolutie ervoor zal zorgen dat we binnen een paar jaar een nieuw soort uil kunnen verwelkomen: de garagerockuil. Want volgens de evolutietheorie van Darwin blijft het beste, dus dat kan niet verkeerd gaan. De uil zal zich kenmerken door veelvuldig aanwezig te zijn bij garagerockconcerten. Maar ik dwaal af, terug naar de jas.
Inmiddels is het half december en begint het af en toe behoorlijk te waaien, zodat de jas niet alleen binnen is te ruiken, maar ook te horen omdat-ie tegen het raam klappert. Dit wordt te gek. De jas moet daar weg. Ik hang hem in de berging. De jas is inmiddels benaderbaar tot een centimeter of dertig. En de berging ventileert dusdanig dat je hem niet ruikt. Ja, het gaat de goede kant op.
Maar waar heeft die jas dat bizarre luchtje opgedaan? Bert zal het wel niet willen vertellen, of weet het echt niet. Ik denk dat-ie is gevonden in een lang vergeten slachthuis. Een slachthuis voor bunzings…